آزمون ادراک تعامل اجتماعی « کارول گلاس »
این آزمون توس کارول گلاس ساخته شده است و یک پرسشنامه خود گزارش دهی است که به منظور ارزیابی دو عامل افکار مثبت و منفی نسبت به تعامل های اجتماعی به کار می رود. این پرسشنامه شامل ۳۰ سوال است که بر پایه مقیاس ۵ درجه ای لیکرت که بر پایه مقیاس ۵ درجه ای(۱= این فکر اصلاً به ذهن من نرسیده است؛ ۲= این فکرخیلی کم به ذهن من رسیده است؛ ۳= این فکر گاهی به ذهن من رسیده است؛ ۴= این فکر خیلی زیاد به ذهن من رسیده است؛ و ۵= این فکر همیشه به ذهن من رسیده است) ارزیابی می شود.
در نمره گذاری این آزمون دو نتیجه به دست خواهد آمد: یکی در ستون افکار مثبت و دیگری در ستون افکار منفی. برای هر ستون، نمرات متفاوت ۱۵ پاسخ را جمع می نماییم. در این مقیاس افرادی که در مقیاس فرعی تفکر منفی نمره بالایی به دست می آورند، تمایل دارند در موقعیت های اجتماعی عصبی باشند و با حفظ افکار انتقادی در مورد تعامل با دیگران عصبی بودنشان را تشدید کنند. آنها آنقدر به ناتوانی اجتماعی خود معتقد هستند که در مورد نابجا بودن هیچ موقعیتی تردید نمی کنند، حتی مطمئن هستند که آن موقعیت موجب طرد آنها خواهد شد. نمره بالا در مقیاس فرعی تفکر مثبت، برعکس، نشانه ی افرادی است که در اجتماع کمتر اضطراب دارند و به مهارت خود از نظر روابط اجتماعی و آنچه در واقع وجود دارد معتقد هستند. این افراد، در موقعیت های اجتماعی، با نگرش مثبت حضور می یابند. آنها معتقد هستند که عصبی شدن ضرورت ندارد و حتی اگر واکن مورد انتظاررا نداشته باشند، خیلی ناراحت نخواهند شد. شعار آنها احتمالاً این است: “هر که از خطر بگریزد خطیرنباشد” یا ” کسی که خطر نکند به جایی نمی رسد” . با این نوع نگرش، نزدیک شدن به دیگران بسیار آسان است.
ادارک تعاملات اجتماعی: به دو مقیاس فرعی تفکر منفی و مثبت تقسیم می شود. در مقیاس فرعی تفکر منفی، فرد تمایل دارد در موقعیت های اجتماعی عصبی باشد و با حفظ افکار انتقادی در مورد تعامل با دیگران عصبانیت خود را تشدید کند. فرد آنقدر به ناتوانی اجتماعی خود معتقد است که در مود نابجا بودن هیچ موقعیتی تردید نمی کند، حتی مطمئن است که آن موقعیت موجب طرد او خواهد شد. در مقیاس فرعی تفکر مثبت، فرد در اجتماع کمتر اضطراب دارد و به مهارت خود از نظر روابط اجتماعی و آنچه در واقع وجود دارد معتقد است. فرد با نگرش مثبت در موقعیت های اجتماعی حضور پیدا می کند. او معتقد است که عصبی شدن ضرورتی ندارد و حتی اگر واکنش مورد انتظار را نداشته باشد خیلی ناراحت نمی شود(گلسر، ۱۹۸۲).