۲۰ نشونه‌ی بلوغ عاطفی از زبان آلن دوباتن

۱. می‌فهمی اغلب بدرفتاری‌های آدمای اطرافت، در اضطراب و ترساشون ریشه داره: دیگه دنیا رو پر از هیولا نمی‌بینی!

۲. یاد می‌گیری که قرار نیست آدما به‌طور خودکار از محتویات مغز تو باخبر باشن: پس حرف‌زدن رو یاد می‌گیری و دیگه از درک‌نشدن گلایه نمی‌کنی.

۳. یاد می‌گیری که همه‌ی آدما از جمله خودِ تو هم اشتباه می‌کنی: پس معذرت‌خواهی رو یاد می‌گیری.

۴. اعتمادبه‌نفس رو یاد می‌گیری: نه اینکه کامل باشی؛ نه. بلکه متوجه میشی همه‌ی انسان‌ها پر از اشتباه و کاستی هستن و همه‌ی ما با آزمون و خطا زندگی می‌کنیم و این اصلا ایرادی نداره.

۵. والدینت رو می‌بخشی: درک می‌کنی که اونا هم بار اولشونه که زندگی می‌کنن و اونا هم تروماها، ترس‌ها و کاستی‌های خودشون رو دارن.

۶. قهر نمی‌کنی: حرف‌زدن و حل‌کردن رو یاد می‌گیری و اگه نشد، دوری و دوستی رو برمی‌گزینی.

۷. ملاحظه و توجه به جزئیات رو یاد می‌گیری: مثلا اگه می‌خوای مسئله‌ی مهمی رو با کسی مطرح کنی، درنظر می‌گیری که مست نباشه، غذا خورده باشه، خسته نباشه و در موقعیت خوبی باشه.

۸. دست از کمال‌گرایی برمی‌داری: به این درک می‌رسی که هیچ چیز و هیچ‌کسی بی‌نقص نیست و از به‌اندازه‌ی‌کافی خوب‌بودن قدردانی می‌کنی.

۹. سعی نمی‌کنی همیشه مثبت بمونی: پی می‌بری که برای بهترین تصمیمات، خوبه به نیمه‌ی خالی لیوان هم نظر داشته باشی.

۱۰. به‌سادگی عاشق نمی‌شی: آدما شاید از دور برازنده و دلربا به‌نظر برسن، اما از نزدیک هر آدمی مشکلات مخصوص به خودش رو داره. پس وفادار می‌مونی.

۱۱. پی می‌بری که هیچ آدمی بی‌عیب‌و‌نقص نیست: پس دیگه از کسی که شاید شلخته باشه ناراحت نمی‌شی، چون درکنارش نقاط قوتش هم می‌بینی!

۱۲. پی می‌بری که زندگی ذاتا آسون نیست: درک می‌کنی که رنج و سختی بخش اجتناب‌ناپذیر زندگی هست.

۱۳. یاد می‌گیری خودت رو بخاطر حماقت‌ها و خطاهای گذشته‌ت ببخشی: خودت رو بیشتر دوست خواهی داشت و می‌فهمی که پی‌بردن به اشتباهاتِ گذشته یعنی اینکه تو رشد کردی.

۱۴. درک می‌کنی که باید با کله‌شقی‌های کودکانه‌ت که هرگز هم تموم نمی‌شن، به صلح برسی: تلاش نمی‌کنی همیشه بزرگسال باشی. همه‌ی ما بچه‌ایم.

۱۵. به‌نظر دیگران کمتر اهمیت میدی: دیگه برات مهم نیست که بقیه ممکنه راجع‌بهت چی فکر کنن.

۱۶. شادیت رو به نتیجه‌ی پروژه‌های بلندمدت گره نمی‌زنی: یاد می‌گیری که زندگی یعنی لذت‌بردن از لحظه‌ی حال و خوشی‌های کوچیکِ روزمره.

۱۷. درمیابی که تو مرکز جهان نیستی: دیدت رو وسیع می‌کنی تا ببینی که درد و رنج فقط برای تو نیست. بیشتر به طبیعت، آسمان شب و ستارگان دور توجه می‌کنی.

۱۸. انتقاد دیگران رو به‌چشم خصومت نمی‌بینی: یاد می‌گیری که زره‌پوشیدن در برابر انتقادات، یعنی نابالغی.

۱۹. پی می‌بری که گذشته‌ت، در امروزت تاثیر می‌ذاره: می‌پذیری که وقایع کودکی ممکنه روی تصمیمات امروزت سایه بندازه و همیشه با شک به اولین برداشت‌ها و احساساتت از وقایع نگاه می‌کنی.

۲۰. دوست و آدم امنی برای دیگران میشی: درمیابی که دوستی، یعنی به‌اشتراک‌گذاشتن آسیب‌پذیری‌ها بدون ترس از قضاوت‌شدن.