Bedouin woman, Palestine, 1910. “In the Arabic language ‘bedu’ refers to one who lives out in the open, in the desert and the word ‘badawiyin’ (of which the English word Bedouin is derived) means desert dweller. In ancient times people settled mostly near rivers but Bedouin people preferred to live in the open desert.

زن بدوی، فلسطین، 1910. در زبان عربی، «بدو» به کسی اطلاق می‌شود که در فضای باز، در صحرا زندگی می‌کند و کلمه «بدویین» (که کلمه انگلیسیBedouin از آن گرفته شده است) به معنای بیابان‌نشین است. در قدیم مردم بیشتر در نزدیکی رودخانه‌ها ساکن می‌شدند، اما مردم بادیه‌نشین ترجیح می‌دادند در صحرای آزاد زندگی کنند.

“There are Bedouin communities in Egypt, Syria, Palestine, Israel, Jordan, Saudi Arabia, Iraq, Yemen, Morocco, Sudan, Algeria, Tunisia and Libya. Altogether the Bedouin population is estimated at around 4 million people only. Bedouin are seen as Arab culture’s purest representatives. They are continued to be hailed by other Arabs as ‘ideal’ Arabs because of their rich oral poetic tradition, their lifestyle and their code of honour.

در مصر، سوریه، فلسطین، اسرائیل، اردن، عربستان سعودی، عراق، یمن، مراکش، سودان، الجزایر، تونس و لیبی جوامع بادیه‌نشین وجود دارد. در مجموع جمعیت بادیه‌نشینان تنها حدود 4 میلیون نفر تخمین زده می‌شود. ناب ترین نمایندگان فرهنگ عرب به دلیل سنت غنی شعر شفاهی، سبک زندگی و شرافتشان توسط سایر اعراب به عنوان اعراب “ایده آل” مورد استقبال قرار می گیرند.

“Egyptians refer to Bedouin as ‘Arab’ (which is synonymous with the term ‘Nomad’ since the beginning of Islam), but Bedouin are distinct from other Arab’s because of their extensive kinship networks (which provide them with community support and the basic needs to survive) and their rich culture. These networks are traditionally to ensure safety of families and to protect their property. Today only an estimated 5% of the Bedouin people still live as pastoral (semi)nomads in all of the Middle East.”

مصری ها از بادیه نشین به عنوان «عرب» (که مترادف با اصطلاح «عشایر» از آغاز اسلام است) یاد می کنند، اما بادیه نشینان به دلیل شبکه های خویشاوندی گسترده (که حمایت اجتماعی و نیازهای اولیه را برای آنها فراهم می کند) از اعراب دیگر متمایز هستند. برای زنده ماندن) و فرهنگ غنی آنها. این شبکه ها به طور سنتی برای تضمین امنیت خانواده ها و محافظت از اموال آنها هستند. امروزه تنها حدود 5 درصد از مردم بادیه نشین هنوز به عنوان عشایر (نیمه) در سراسر خاورمیانه زندگی می کنند.”