پرسشنامه جهت گیری مثبت به مدرسه احمدی و ابوالمعالی (1402)
جهتگیری مثبت به مدرسه نگرشی چندبعدی است که شامل ارزشگذاری بر موفقیت تحصیلی، احساس تعلق و پیوند عاطفی با مدرسه، رضایت از محیط آموزشی و روابط مثبت با معلمان و همکلاسیها میشود. این مفهوم نخستین بار توسط جسور و همکاران (۱۹۹۵) بهعنوان یک عامل محافظتی در برابر رفتارهای پرخطر نوجوانان معرفی شد. دانشآموزانی که جهتگیری مثبتی به مدرسه دارند، مدرسه را مکانی امن، لذتبخش و ارزشمند میدانند، صبحها با اشتیاق به مدرسه میروند، در فعالیتهای درسی و فوقبرنامه مشارکت فعال دارند و قوانین مدرسه را با میل درونی میپذیرند. این نگرش با خودکارآمدی تحصیلی بالاتر، انگیزش درونی، عملکرد تحصیلی بهتر و کاهش احتمال ترک تحصیل، افسردگی و رفتارهای پرخطر همراه است. در مقابل، جهتگیری منفی یا «بیمیلی به مدرسه» (School Disaffection) منجر به غیبت، افت تحصیلی و مشکلات رفتاری میشود. مدارس با ایجاد جو حمایتی، روابط صمیمی معلم-شاگرد و برنامههای متنوع میتوانند این جهتگیری مثبت را تقویت کنند.
پرسشنامه جهتگیری مثبت به مدرسه توسط ملیحه احمدی و خدیجه ابوالمعالی الحسینی در سال ۱۴۰۲ (۲۰۲۳) ساخته شده و دارای 43 گویه نهایی است. این پرسشنامه چهار عامل اصلی را میسنجد: ۱) رضایت از مدرسه ، ۲) احساس تعلق به مدرسه ، ۳) تلاش تحصیلی ، ۴) نگرش نسبت به همکلاسیها ، این ابزار بر روی ۳۰۳ دانشآموز دختر پایه اول متوسطه شهر زنجان هنجاریابی شده است.
