🔺هارتموت رُزا جامعه شناس آلمانی این نظریه را مطرح ساخته است که سرعت و شتاب تغییرات در جهان امروز چنان بالاست که امکان زندگی برای انسان دشوار شده و حتی ممکن است دستاوردهای دنیای مدرن مانند سازمان، دموکراسی و نظم اجتماعی مدرن را از میان ببرد.

🔺رُزا معتقد است «زمان حال» در نتیجه شکل گیری جامعه شتابان هر سال فشرده تر می شود و انسان توانایی معنادار کردن تجربه هایش را از دست می دهد. ما درگیر نوع تازه ای از بیگانگی ناشی از سرعت بالای شتاب زندگی و تغییرات آن هستیم.

🔺رُزا معتقد است تکنولوژی یکی از عوامل مولد جامعه شتابان است. فناوری ها هر روز باعث خلق اشیا تازه، شکل گیری محیط نو و ضرورت آموختن مهارت های جدید می شوند. کالاها و فناوری ها و بازار و مصرف هر روز جامعه را سیال تر و ناپایدارتر می سازند.

🔺جامعه ایران هم مانند دیگر جوامع در معرض پدیده جامعه شتابان است و فرایند شتابناک شدن در ایران هم مانند هر جامعه دیگری به نحو آشکاری قابل مشاهده است. سرعت شتاب را از میزان حجم تجربه هایی که هر فرد در واحد زمان معین کسب می کند می توان سنجید.

🔺«تراکم تجربه ها» شاخص مناسبی برای سنجش شتاب هستند. گمان می کنم با این شاخص می توان گفت حجم و میزان متراکم شدن تجربه های هر انسان ایرانی آن قدر هست که نتواند این میزان تجربه ها را مدیریت، معنا و تفسیر نموده و برای بهبود زندگی اش آنها را بکار بگیرد.

🔺انسان و جامعه ایرانی در نتیجه ورود گسترده فناوری ها، کالاها و مصرف، مجال و زمان لازم و کافی برای انس و الفت پیدا کردن و از آن خود ساختن هیچ چیزی را ندارد. فناوری ها، چنان سریع موقعیت ها، فاصله ها، مکان ها، اشیا و چیزها را تغییر می دهند که انسان ایرانی نمی تواند بر روی آنها لحظه ای مکث، توفق و تأمل کند.

🔺چیزهایی چنان سریع می آیند و می روند که ما قادر به لمس کردن و تجربه کردن آنها نمی شویم و میان فضای معنایی و فرهنگی انسان و جامعه ایرانی با این «چیزها» رویایی و برخورد یا مذاکره و بده بستانی رخ نمی دهد. در نتیجه، شتاب و سرعت رخدادها نمی گذارد تا جامعه ایران بتواند چیزی را از این حجم عظیم حوادث و پدیده ها ذخیره کند، بیاموزد، و آنها را از آنِ خویش سازد.

🔺فناوری هایی که هر لحظه نو شوند، سریع تر از ظرفیت و «حد مجاز» چیزها را حرکت می دهند. این حرکت شتابان، مانع از این می شود که ما بتوانیم بهره وری لازم و انسانی از فناوری ها را کسب کنیم. زمان حال برای انسان ایرانی چنان فشرده شده است که گویی با مرگ آن روبرو هستیم. در این موقعیت آیا فناوری ها زندگی ما را تباه می سازند یا ما را به سمت زندگی دیگر سوق می دهند؟

✍ برگرفته از کانال مدیران فرهیخته