آزمون پایبندی مذهبی (جان بزرگی، 1388)

مذهب سیستم سازمان یافته‌ای است از باورها شامل ارزش‌های اخلاقی، رسومات، مشارکت در جامعه دینی برای اعتقاد راسخ تر به خدا یا یک قدرت برتر است. پایبندی مذهبی یا مذهبی بودن به درجه باور یا پایبندی به اعتقادات و اعمال یک مذهب نظام مند اطلاق می شود. از نظر دورکیم احساس مذهبی یک پدیده موهوم و ساختگی نیست، چون اگر آن یک خطا و توهم محض بوده باشد، این قدر دوام نمی آورد از جمله آثار مذهب آرامش خاطر است، خداوند بارها در آیات متعدد از جمله در آیه 46 سوره احقاف چنین میفرماید « آنان که گفتند خدای دهان آفرین پروردگار ماست و برگفته خویش پایدار و ثابت باقی مانده، هرگز دچار وحشت و اندوه نمی شوند». در واقع باور به قدرت خداوند و نیایش او و سرنهادن به خواست و اراده الهی، در تسکین دردها به انسان توان تحمل می دهد. در این حال است که نیازهای روحی تأمین می شوند، سرمایه های اخلاقی تبلور می یابند و انسان توان آن را می یابد که از جسم خود دور گردد و درد را حس نکند یا آن چنان آرامش یابد که تنش را تجربه ننماید( گالانتر، 1982 به نقل از اکبری امرغان و عبدیوسفخانی، 1394) .

این آزمون رفتارهای مذهبی را در موقعیته ای بالینی و پژوهشی می سنجد و متغیرهای مذهبی را در مداخله هایی که به نوعی از روش های مذهبی استفاده می کنند، کنترل می نماید. این آزمون از یک پرسشنامه شصت سؤالی تهیه شده است که سه عامل (پایبندی مذهبی، دوسوگرایی و ناپایبندی مذهبی) را مورد سنجش قرار می دهد. در عامل پایبندی مذهبی فرد بی تردید رفتار خود را براساس معیارهای مذهبی تنظیم می کند و می ک وشد که همه رفتارهایش را براساس معیارهای مذهبی تنظیم کند. در عامل ناپایبندی مذهبی فرد هیچگونه تعمدی به تنظیم رفتارها براساس اصول یا دستورالعمل های مذهبی ندارد.

در عامل دوسوگرایی مذهبی فرد همواره نگران و در حالت تردید مذهبی به سر می برد. بین کردار و گفتارش ناهماهنگی وجود دارد. در برابر سختی ها کم تحمل است. احساس خوبی به خود و رابطه خود با خدا ندارد. از اعمال مذهبی خود ناراضی است و تنها هنگام سختی ها به خدا پناه می برد. شایان ذکر است ابعادی که در این پرسشنامه به دست آمده است ابعاد دینداری را الزاماً نمی سنجد بلکه ابعاد روی آوری به دین یا روی گردانی یک فرد را از مذهب یا ایمان فرد را به اعتقادات مذهبی می سنجد. این آزمون دارای 60 گویه است .

همراه 4 مقاله رایگان